Heathrow op slippers

Dubbel, onwerkelijk en koud. Nederland dus. Zoals met de meeste dingen, het is voorbij voor je er erg in hebt. Twee maanden geleden zat ik op dezelfde bank bij mijn moeder lijstjes te maken met dingen die ik niet moest vergeten, en dienden de eerste tekenen van herfst zich aan. Twee maanden later op dezelfde bank is het volop winter en kan ik nog niet helemaal beseffen dat ik weer thuis ben. De verschillen zijn enorm, het temperatuurverschil van zo’n 30 graden is nog het minste.

Het ziekenhuis lijkt een andere wereld, een surrealistische droom waarin ik twee maanden verkeerd heb en waaruit ik abrupt ben wakker geworden. Alle mooie, lastige, maar vooral bijzondere momenten bestaan nu alleen nog in mijn herinnering en op de foto’s. Lang niet altijd is het even gemakkelijk geweest, en er zijn zeker momenten geweest dat ik het liefst even had willen vluchten naar Nederland. Maar uiteindelijk was er altijd een mooie zonsondergang, een lief Zambiaans kindje of gezellige zuster om weer vrolijk van te worden.

De overgang van Lusaka naar Londen en Amsterdam is niet te beschrijven, vooral de laatste vlucht van Heathrow naar Amsterdam, die voor het merendeel bestaat uit zakenmensen, zorgt voor enige cultuurshock. Uit het niets overal iPad’s, laptops, en vooral alleen maar blanke medemensen. Niemand die zomaar vraagt ‘hello, how are you?’ of ‘What’s your name?’, maar strakke pakken en gehaaste, vermoeide gezichten. In ieder geval vielen we op met onze slippers.

En dan thuiskomen. Nederlandse luxemiddelen, een warme douche, schone kleren, auto’s, fijn dat het er is maar of ik het echt gemist heb weet ik niet. Terugkijkend was het een onmisbare ervaring, met een korte vakantie als welkome afsluiting. De afdeling, de mensen, maar ook de hele Afrikaanse mentaliteit, ik ga het missen denk ik.

Desondanks is het eigenlijk ook wel fijn om weer thuis te zijn.