De regel van twee
Door: Iuke
Blijf op de hoogte en volg Iuke
09 November 2012 | Zambia, Katete
Werken in een ziekenhuis in Afrika brengt naast alle mooie ervaringen ook een hoop heftige dingen met zich mee. In eerdere blogs kwam het kort naar voren, maar de dood is vrij prominent aanwezig. Hoewel ziekenhuizen in Nederland toch ook regelmatig een sterfgeval hebben, ligt het percentage genezen patiënten aanzienlijk hoger dan hier. Eens in de week is er mortalitymeeting, lekker ’s ochtends om half 8, op het moment dat je net wakker genoeg bent om de harde cijfers tot je door te laten dringen. De kern is week op week hetzelfde, een aanzienlijk percentage patiënten heeft de opname niet overleefd.
Naast het gebrek aan middelen zijn er vast meer zaken die daar een rol bij spelen. Niet zelden zal dat in ieder geval gedeeltelijk bij de mentaliteit liggen. Patiënten komen het ziekenhuis in op het moment dat het echt niet meer gaat, hun halve been al afgestorven is, of ze worden bewusteloos binnengebracht. Nadat ze al minstens een week niets binnen gehouden hadden en waarschijnlijk al twee dagen niet meer aanspreekbaar zijn. De afstand zal zeker een rol spelen, patiënten reizen soms honderden kilometers om hier te komen. Dat je dat achterwege laat voor een pilletje tegen de misselijkheid is enigszins in te denken.
Ziektebelevenis is iets compleet verschillends. Waar de patiënten bij een huisarts in Nederland misschien wel een, of vijf, keer te vaak gaan zal je dat hier niet snel zien. Vaak wordt het lijden aangenomen als een feit, iets onoverkomelijks waar niks aan te doen is. En dat is ook hoe er met overlijden omgegaan wordt. Bij een overleden kind huilt hooguit de moeder, die het vervolgens vaak op de rug mee naar huis neemt om daar te begraven.
Op de kinderafdeling ligt een overleden kindje rustig nog een paar uur te wachten tussen de andere kinderen voordat de trolley richting het mortuarium komt. Iedereen gaat ermee om alsof het de normaalste zaak van de wereld is, traumatische ervaringen of enige andere psychologie is nog verre toekomstmuziek.
Een vrij abstracte beschrijving van iets wat zeker niet abstract is. Hoe hard ook, het is iets wat enigszins went. Dat je zeker weet dat als er twee zieke kinderen naast elkaar liggen, één van de twee het niet overleeft, is de harde genadeloze waarheid. Misschien dat het leven daardoor minder waard lijkt, maar ik denk het niet. Want juist dat kindje dat het wel overleeft maakt duidelijk hoe mooi het ook kan zijn.
Tot zover een keer de andere kant van Zambia, hoe hard ook, ik vind het nog steeds ontzettend gaaf om hier te dokteren.
Liefs,
Iuke
Naast het gebrek aan middelen zijn er vast meer zaken die daar een rol bij spelen. Niet zelden zal dat in ieder geval gedeeltelijk bij de mentaliteit liggen. Patiënten komen het ziekenhuis in op het moment dat het echt niet meer gaat, hun halve been al afgestorven is, of ze worden bewusteloos binnengebracht. Nadat ze al minstens een week niets binnen gehouden hadden en waarschijnlijk al twee dagen niet meer aanspreekbaar zijn. De afstand zal zeker een rol spelen, patiënten reizen soms honderden kilometers om hier te komen. Dat je dat achterwege laat voor een pilletje tegen de misselijkheid is enigszins in te denken.
Ziektebelevenis is iets compleet verschillends. Waar de patiënten bij een huisarts in Nederland misschien wel een, of vijf, keer te vaak gaan zal je dat hier niet snel zien. Vaak wordt het lijden aangenomen als een feit, iets onoverkomelijks waar niks aan te doen is. En dat is ook hoe er met overlijden omgegaan wordt. Bij een overleden kind huilt hooguit de moeder, die het vervolgens vaak op de rug mee naar huis neemt om daar te begraven.
Op de kinderafdeling ligt een overleden kindje rustig nog een paar uur te wachten tussen de andere kinderen voordat de trolley richting het mortuarium komt. Iedereen gaat ermee om alsof het de normaalste zaak van de wereld is, traumatische ervaringen of enige andere psychologie is nog verre toekomstmuziek.
Een vrij abstracte beschrijving van iets wat zeker niet abstract is. Hoe hard ook, het is iets wat enigszins went. Dat je zeker weet dat als er twee zieke kinderen naast elkaar liggen, één van de twee het niet overleeft, is de harde genadeloze waarheid. Misschien dat het leven daardoor minder waard lijkt, maar ik denk het niet. Want juist dat kindje dat het wel overleeft maakt duidelijk hoe mooi het ook kan zijn.
Tot zover een keer de andere kant van Zambia, hoe hard ook, ik vind het nog steeds ontzettend gaaf om hier te dokteren.
Liefs,
Iuke
-
09 November 2012 - 21:39
Aak:
Ik blijf het heftig vinden de verhalen die je schrijft. Wat een andere manier van omgaan met leven en dood.
Misschien kunnen we er onze westerse samenleving nog iets van leren.
Ik vind je erg dapper !!!x -
12 November 2012 - 10:44
Su:
Lieve Iuke, wat een heftigheid allemaal daar! Maar gelukkig vind je het wel nog steeds leuk!! Ik heb dit weekend laminaat gelegd in het nieuwe huis, a.s. zondag verhuizen... The end of an era komt steeds dichterbij...
Succes en dikke kus! -
12 November 2012 - 15:02
Aart Jaeger:
Hoi Iuke.
Het is indrukwekkend wat je meemaakt en hier weergeeft.
Je hebt in je werk te maken met de aller kwetsbaarsten in de wereld. Zieke kleine kinderen in arme landen met weinig gezondheidszorg . Ik vind het knap hoe je hierop reageert , enerzijds professioneel maar anderzijds met veel compassie. Heel veel sterkte . Na afloop de knop weer omdraaien ,maar deze ervaringen zul je met je mee blijven dragen . Heel hartelijke groet aart
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
