End of an era
Door: Iuke
Blijf op de hoogte en volg Iuke
05 December 2012 | Zambia, Katete
Het is vijf uur ‘s middags en plotseling komt het besef, het zit erop. De oude Zambiaanse meneer met hoed en een hoge bloeddruk was de laatste polipatiënt en ook op zaal is de laatste ronde gelopen. Buikpijn, of het komt door Afrika of door het afscheid nemen laat ik in het midden.
Afscheid nemen is over het algemeen niet één van mijn beste kwaliteiten, en ook nu vertrek ik met gemengde gevoelens. Het is een vreemd besef weg te gaan van iets wat toch een beetje als thuis is gaan voelen. Het ziekenhuis waar je in het zonnetje naar het lab loopt. Waar patiënten meer dood dan levend binnenkomen maar vaak toch weer redelijk gezond naar huis gaan. Waar dood en leven zo dicht bij elkaar liggen, en waar HIV de boventoon voert. Waar de afgelopen twee weken nog 1001 nieuwe ziektebeelden voorbij zijn komen wandelen op de Male Medical Ward. En waar we de afgelopen nacht nog even een dienst erbij hebben gedaan, en tot 3.00 in het ziekenhuis hebben rondgelopen. Tevergeefs een ontzettende zieke patiënt hebben proberen te redden die uiteindelijk alsnog overleed omdat hij Jehovagetuige was en een bloedtransfusie weigerde.
Het was een machtige tijd, zo tussen de Zambianen. Situaties die je thuis niet snel zou tegenkomen waren orde van de dag. Zambia is als een wandelend geneeskundeboek, elk denkbaar ziektebeeld komt er voor. Maar niet alleen de ziektebeelden, ook het functioneren van het ziekenhuis, het personeel, de organisatie. Want sinds een Engels stel na 15 jaar is vertrokken, is er van structuur weinig over. Tot grote ergernis van de westerse artsen, die daarmee op hun beurt de Zambiaanse artsen op hun hals halen. Voor beide partijen is natuurlijk wat te zeggen, want als alle antibiotica op is omdat de bestelling niet geplaatst is en er dus onnodig mensen overlijden leidt dat tot frustratie. Maar dat de westerse artsen week in week uit steen en been klagen hierover, is ook niet altijd even gemakkelijk. Het is een wankel evenwicht, de bemoeienis van Europese landen met de Afrikaanse gezondheidszorg.
Hoe dan ook, ik had geen moment willen missen. Eindeloos veel verhalen heb ik geschreven over de afgelopen weken, waarvan een beperkt deel op mijn blog heeft gestaan. Zoals eerder gezegd is het ontzettend lastig een reëel beeld te geven van werken in een Afrikaans ziekenhuis. Waar schrijven over reizen vaak eenvoudig is, is het schrijven de afgelopen weken een uitdaging geweest. Een kijkje geven in het leven hier, zonder cynisch of onverschillig over te komen, is lastig maar ik heb naar beste kunnen geprobeerd.
Wat rest voor we terug naar de sneeuw vliegen, is nog een korte vakantie. Aan Lake Malawi schijnt het volop zomer te zijn, en als we de foto’s moeten geloven hangen de hangmatten klaar aan het strand. Het dokteren hoeven we nog niet helemaal te missen, want de vinger van Emilie was ontstoken en ze was zo vriendelijk mij daar een naald in te laten steken. Je zal het maar leuk vinden.
Tot snel!
liefs,
Iuke
Afscheid nemen is over het algemeen niet één van mijn beste kwaliteiten, en ook nu vertrek ik met gemengde gevoelens. Het is een vreemd besef weg te gaan van iets wat toch een beetje als thuis is gaan voelen. Het ziekenhuis waar je in het zonnetje naar het lab loopt. Waar patiënten meer dood dan levend binnenkomen maar vaak toch weer redelijk gezond naar huis gaan. Waar dood en leven zo dicht bij elkaar liggen, en waar HIV de boventoon voert. Waar de afgelopen twee weken nog 1001 nieuwe ziektebeelden voorbij zijn komen wandelen op de Male Medical Ward. En waar we de afgelopen nacht nog even een dienst erbij hebben gedaan, en tot 3.00 in het ziekenhuis hebben rondgelopen. Tevergeefs een ontzettende zieke patiënt hebben proberen te redden die uiteindelijk alsnog overleed omdat hij Jehovagetuige was en een bloedtransfusie weigerde.
Het was een machtige tijd, zo tussen de Zambianen. Situaties die je thuis niet snel zou tegenkomen waren orde van de dag. Zambia is als een wandelend geneeskundeboek, elk denkbaar ziektebeeld komt er voor. Maar niet alleen de ziektebeelden, ook het functioneren van het ziekenhuis, het personeel, de organisatie. Want sinds een Engels stel na 15 jaar is vertrokken, is er van structuur weinig over. Tot grote ergernis van de westerse artsen, die daarmee op hun beurt de Zambiaanse artsen op hun hals halen. Voor beide partijen is natuurlijk wat te zeggen, want als alle antibiotica op is omdat de bestelling niet geplaatst is en er dus onnodig mensen overlijden leidt dat tot frustratie. Maar dat de westerse artsen week in week uit steen en been klagen hierover, is ook niet altijd even gemakkelijk. Het is een wankel evenwicht, de bemoeienis van Europese landen met de Afrikaanse gezondheidszorg.
Hoe dan ook, ik had geen moment willen missen. Eindeloos veel verhalen heb ik geschreven over de afgelopen weken, waarvan een beperkt deel op mijn blog heeft gestaan. Zoals eerder gezegd is het ontzettend lastig een reëel beeld te geven van werken in een Afrikaans ziekenhuis. Waar schrijven over reizen vaak eenvoudig is, is het schrijven de afgelopen weken een uitdaging geweest. Een kijkje geven in het leven hier, zonder cynisch of onverschillig over te komen, is lastig maar ik heb naar beste kunnen geprobeerd.
Wat rest voor we terug naar de sneeuw vliegen, is nog een korte vakantie. Aan Lake Malawi schijnt het volop zomer te zijn, en als we de foto’s moeten geloven hangen de hangmatten klaar aan het strand. Het dokteren hoeven we nog niet helemaal te missen, want de vinger van Emilie was ontstoken en ze was zo vriendelijk mij daar een naald in te laten steken. Je zal het maar leuk vinden.
Tot snel!
liefs,
Iuke
-
05 December 2012 - 16:54
Alexander:
Lieve Iuke, ik heb in ieder geval genoten van je evenwichtige verslagen, vooral toen ik met griep thuis was. Alleen daarom al heerlijk relativerend! Ik moest weer denken aan toen ik als 5-jarige in Nairobi met malaria (en een nooit opgehelderde complicatie waardoor ik eerst niet op de medicatie reageerde) in het ziekenhuis lag. In Afrika voel je je heel vitaal als je gezond bent en heel beroerd als je ziek bent. Afrika zindert hoe dan ook. Geniet van je vakantie en tot binnenkort! Alexander -
05 December 2012 - 21:37
Aart Jaeger:
Hoi Iuke
De tijd zit er bijna op . Wat een ervaringen heb je opgedaan. Positieve maar ook negatieve , wat moet er niet allemaal veranderen in de gezondheidszorg daar { gemeten naar onze maatstaven } . Ik heb genoten van je verslagen .Nu nog genieten van je reis . Heel hartelijke groet aart .
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
