Wollen trui

Mul i bwangi,

Schrijven van een blog over het leven in Zambia zou niet heel lastig moeten zijn. Indrukken genoeg zou je zo zeggen. Toch is het juist weergeven van dokteren in Afrika een hele uitdaging, misschien vooral omdat je over elke dag al bijna een boek vol zou kunnen schrijven. Al vier keer heb ik mijn volgende blog geschreven, en toch begin ik nu aan de vijfde. Om de kijker thuis nog net een iets beter beeld zonder al te veel ruis te kunnen geven.

Laat ik vandaag eens een verhaal vertellen over frustraties, de zaal en alle mooie momenten, ik denk dat ik dan weer vier uur verder ben. Drie weken op de kinderafdeling alweer, de tijd vliegt. Frustratie is zinloos, zover was ik op dag één al. Zusters lopen nou eenmaal harder achteruit dan vooruit, hebben altijd 1000 andere dingen te doen, weten niet hoe de kinderen heten en gaan rustig nog even lunchen als je graag wil dat iets nu gebeurt. Als je zelf gaat lunchen kan het goed zijn dat je terugkomt en de zuster aan komt sloffen dat er een kwartier geleden een kind is overleden. Je bellen vonden ze niet zinvol, reanimeren evenmin.
Dat datzelfde kind de afgelopen week door de Zambiaanse artsen gezien is, en dag in dag uit is omschreven als “improving” levert inmiddels ook geen verbaasde blik meer op. Hoewel verbazing altijd beter is dan frustratie. Met enige verbazing kijk ik dan ook toe hoe zuurstofslangen door vijf kinderen tegelijk gebruikt worden, er drie kinderen in één bed liggen of de ziekste kinderen rustig na de visite op moeders rug mee naar buiten gaan.

“Child is improving” is een terugkerende term tijdens de visite. Ik denk misschien wel de meest gebruikte zin. Of de moeder nou een verhaal van 5 minuten houdt tegen de vertaler (een zuster, andere moeder of random persoon, dat maakt allemaal niet uit) of van één woord, het antwoord is standaard hetzelfde. Het is dan ook om deze reden dat ik mij inmiddels enigszins heb verdiept in het Chichewa en, zij het staccato met zinnen bestaand uit één woord, een redelijk verhaal op papier kan krijgen wat er aan de hand is. Hoewel de keren dat mijn gebrabbel tot de grootste hilariteit leidt onder de horde moeders ook niet meer op een hand te tellen zijn.

Moeders zijn hier net leeuwen, dag en nacht waken ze naast het bed en verschonen en verzorgen hun eigen kind. Borstvoeding is dagelijkse kost, en plein public en rustig tot een jaar of 4. Iets minder leeuw zijn ze overigens als het gaat om beleid, want de keren dat ik vragen kreeg over mijn voorstel zijn helaas beperkt terwijl ik ook niet de almachtige dokter ben.
Vandaag begon de zorgzaamheid wel een hele bijzondere vorm aan te nemen, want een hele rits moeders maakte zich ernstig zorgen over het feit dat ik slechts een T-shirt aanhad. Het was namelijk 25 graden en bewolkt, reden voor de gemiddelde Zambiaan om vijf wollen vesten aan te trekken. Uitleg dat het thuis nog minstens twintig graden kouder was mocht niet baten. In ieder geval had ik weer genoeg gelachen om de rest van de dag door te komen.

Het weekend staat voor de deur, tijd voor een koude Mosi.
Liefs,
Iuke