Doctor, doctor
Door: Iuke
Blijf op de hoogte en volg Iuke
17 Oktober 2012 | Zambia, Katete
Muli bwangi,
De kop is eraf. Nummer één doodsoorzaak in Afrika is niet HIV, maar het verkeer. Daarom doet het me deugd te kunnen meedelen dat we zonder kleerscheuren in het Saint Francis Hospital zijn aangekomen. Gezien de toestand in het ziekenhuis denk ik ook dat op een andere manier dan als dokter hier binnenkomen niet erg positief is voor je levensverwachting.
Het ziekenhuis, de omgeving, de mensen, alles is Afrika op een presenteerblaadje. Precies zoals verwacht? Ik weet niet of je een verwachting kan hebben. Wel ben ik blij dat mijn illusie om hier de wereld te verbeteren van tevoren al non-existent was, want hoe hard ik mijn best ook doe(en met mij het hele ziekenhuis), ik denk niet dat dingen snel anders zullen gaan dan ze nu gaan. Leerzaam is het wel, dat zeker. Gister begonnen op Mbusa, de kinderafdeling, en vandaag al mijn kant-en-klare eigen patiënt, binnengebracht door de grote kindervriend hier, Mr. Malaria. Het gemiddelde kindje hier zou in Nederland allereerst 5 dagen eerder gekomen zijn, daarna nog 10 uur eerder opgenomen worden en op 100 meer verschillende manieren gediagnostiseerd worden. Hier heeft elk kind met koorts malaria tot het tegendeel bewezen is. En dan niet de milde malaria, maar minstens met koortsstuipen en met een beetje mazzel ook wat bloedarmoede. De zusters kijken er niet eens meer van op, en gaan dan ook niet sneller lopen als een kind tot op het bot uitgedroogd is door de koorts.
Hoe heftig ook, met één Engelse arts en een andere co een zaal runnen van 65 kinderen is naast hard werken ook heel gaaf. Hoewel gaaf misschien niet het goede woord is, want in mijn drie dagen op zaal heb ik al twee kinderen zien overlijden.
Heb ik iedereen al afgeschrikt? Doel bereikt. Nee,grapje, maar het is bijzonder om te zien hoe snel alle heftige dingen “gewoon” worden.
Naast alle heftige dingen zijn er ook heel veel leuke. Je kan je eeuwig verbazen over het verschil tussen ziekenhuizen in Nederland en hier. De Zambiaanse dokters die om alles moeten lachen, het lab waar je heen loopt door het zonnetje, en waar de meeste bepalingen de helft van de tijd out of service zijn. De vrouw bij het winkeltje die vraagt of je toch zeker wel in god gelooft of de kindjes die van heel ziek uiteindelijk weer gezond naar huis gaan.
Tot zover de ziekenhuisverhalen. Emilie, Maurice en ik zijn omdat er wat veel studenten waren in het huis van de Parkinsons gestopt. Een Engelse familie die hier 15 jaar heeft gewoond en inmiddels vertrokken is. Wat betekent dat we met zijn drieën een enorm huis, met woonkamer, twee badkamers en een enorme keuken tot onze beschikking hebben. En niet te vergeten, de bomen. Met name Eem is bij elke boom in de omgeving in extase. Gelukkig houdt het water er regelmatig mee op, evenals de stroom, zodat we toch een beetje het echte Afrika-gevoel kunnen ervaren.
Gezien de gebrekkige wi-fi heeft het dan ook enige tijd geduurd voordat we een teken van leven konden geven waarvoor excuses.
hasta luego!
Liefs,
Iuke
De kop is eraf. Nummer één doodsoorzaak in Afrika is niet HIV, maar het verkeer. Daarom doet het me deugd te kunnen meedelen dat we zonder kleerscheuren in het Saint Francis Hospital zijn aangekomen. Gezien de toestand in het ziekenhuis denk ik ook dat op een andere manier dan als dokter hier binnenkomen niet erg positief is voor je levensverwachting.
Het ziekenhuis, de omgeving, de mensen, alles is Afrika op een presenteerblaadje. Precies zoals verwacht? Ik weet niet of je een verwachting kan hebben. Wel ben ik blij dat mijn illusie om hier de wereld te verbeteren van tevoren al non-existent was, want hoe hard ik mijn best ook doe(en met mij het hele ziekenhuis), ik denk niet dat dingen snel anders zullen gaan dan ze nu gaan. Leerzaam is het wel, dat zeker. Gister begonnen op Mbusa, de kinderafdeling, en vandaag al mijn kant-en-klare eigen patiënt, binnengebracht door de grote kindervriend hier, Mr. Malaria. Het gemiddelde kindje hier zou in Nederland allereerst 5 dagen eerder gekomen zijn, daarna nog 10 uur eerder opgenomen worden en op 100 meer verschillende manieren gediagnostiseerd worden. Hier heeft elk kind met koorts malaria tot het tegendeel bewezen is. En dan niet de milde malaria, maar minstens met koortsstuipen en met een beetje mazzel ook wat bloedarmoede. De zusters kijken er niet eens meer van op, en gaan dan ook niet sneller lopen als een kind tot op het bot uitgedroogd is door de koorts.
Hoe heftig ook, met één Engelse arts en een andere co een zaal runnen van 65 kinderen is naast hard werken ook heel gaaf. Hoewel gaaf misschien niet het goede woord is, want in mijn drie dagen op zaal heb ik al twee kinderen zien overlijden.
Heb ik iedereen al afgeschrikt? Doel bereikt. Nee,grapje, maar het is bijzonder om te zien hoe snel alle heftige dingen “gewoon” worden.
Naast alle heftige dingen zijn er ook heel veel leuke. Je kan je eeuwig verbazen over het verschil tussen ziekenhuizen in Nederland en hier. De Zambiaanse dokters die om alles moeten lachen, het lab waar je heen loopt door het zonnetje, en waar de meeste bepalingen de helft van de tijd out of service zijn. De vrouw bij het winkeltje die vraagt of je toch zeker wel in god gelooft of de kindjes die van heel ziek uiteindelijk weer gezond naar huis gaan.
Tot zover de ziekenhuisverhalen. Emilie, Maurice en ik zijn omdat er wat veel studenten waren in het huis van de Parkinsons gestopt. Een Engelse familie die hier 15 jaar heeft gewoond en inmiddels vertrokken is. Wat betekent dat we met zijn drieën een enorm huis, met woonkamer, twee badkamers en een enorme keuken tot onze beschikking hebben. En niet te vergeten, de bomen. Met name Eem is bij elke boom in de omgeving in extase. Gelukkig houdt het water er regelmatig mee op, evenals de stroom, zodat we toch een beetje het echte Afrika-gevoel kunnen ervaren.
Gezien de gebrekkige wi-fi heeft het dan ook enige tijd geduurd voordat we een teken van leven konden geven waarvoor excuses.
hasta luego!
Liefs,
Iuke
-
17 Oktober 2012 - 19:59
Michiel:
Klinkt indrukwekkend dames! -
17 Oktober 2012 - 22:07
Su:
Goed verhaal Iuke! ik heb vandaag de sleutel gekregen van mn nieuwe huis, het begin van het einde ;)
Succes enzo...! X -
17 Oktober 2012 - 22:46
Esther Douwes Dekker:
Haaa top tante!
Wat ben je goed bezig zeg daar, vind het knap hoe je alles zo makkelijk kan relativeren (zoals dat een echte dokter betaamt haha). Had je nog helemaal niet een goede reis en een fijne tijd gewenst, maar bij deze. Terwijl jij daar Afrikaanse kinderen verzorgt, verzorg ik elke dag een brandwond op m'n been, omdat ik met m'n blonde hoofd tegen mijn gaskachel aan ben gaan staan. Verder hele saaie dingen, veel studeren, over anderhalve week tentamens. Dus geniet er vooral heel veel van en ik hoop stiekem dat Alexander je nog wil/kan opzoeken met mij.
Veel liefs! Je niggie -
18 Oktober 2012 - 11:34
Aart Jaeger:
Hi Iuke,
Dank voor je verslag. Als ik achter mijn buro thuis zit en lees wat je schrijft denk ik 'Wat een wereld' .Maar ook
'Wat fantastisch dat je dit allemaal kunt meemaken'. Een fijne en leerzame tijd daar in de tropen .
Hartelijke groet,
aart -
18 Oktober 2012 - 20:57
Tiny:
Dag Iuke,
Wat leuk om je verhaal te lezen. Wat een andere wereld dan hier. Goed om de geneeskunde eens van de andere, mindere luxe kant, mee te maken. -
27 Oktober 2012 - 12:34
Samantha:
Goed bezig!
Sammy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
