Weer eens wat anders

heya Dutchies,

Mijn vorige blog met ziekenhuisverhalen is gesneuveld tussen het typen en op internet plaatsen. Dus die houden jullie tegoed. Voor wat afwisseling dit keer geen verhalen over dokters, zieke kinderen en lange dagen, maar een indruk van wat we zoal nog meer doen. Hoewel buiten 45 uur per week in een ziekenhuis spenderen er niet heel veel tijd overblijft, lukt het aardig om ook wat vermaak buiten Saint Francis te vinden.

Om maar met het hoogtepunt te beginnen, we hebben ons laten verleiden om naar South Luangwa National Park te gaan dit weekend. Gedwongen door het naderende regenseizoen was het helaas niet mogelijk dit uit te stellen en hebben we noodgedwongen vrijdagmiddag 5 uur met Billy richting het noorden gehobbeld. De weg tot aan Chipata geeft vertrouwen, een goed geasfalteerde tweebaansweg, waar het wagenziekteniveau nog acceptabel is en het aantal gekantelde auto’s naast de weg minimaal. Omdat South Luangwa dé trekpleister is van Zambia, zou men redelijkerwijs kunnen aannemen dat de weg ernaartoe goed is. Helaas. Na 100 km doet een klein bordje ‘deviation, turn left’ vermoeden dat er een alternatieve weg is voor de doorgaande “snelweg”. De alternatieve weg echter, is de modderpoel aan de linkerzijde van wat ooit de goede weg moet worden en de Dakar rally zou er een goede locatie aan hebben. Alles voor het diep donker Afrika gevoel zullen we maar zeggen.

Gelukkig was de bestemming het meer dan waard. Drie keer vier uur hebben we met zes man door ongerept Afrika gereden. Game viewing in South Luangwa schijnt één van de beste van Afrika te zijn en met reden. Elke keer weer was het een komen en gaan van olifanten, leeuwen, een legioen nijlpaarden, zebra’s, antilopes, en zo gaat de lijst nog even door. Verblijf bestond uit een tent aan de Luangwa River, en ’s nachts werd je wakker door de olifanten die langs je tent liepen. Foto’s van het ziekenhuis heb ik nog amper, maar met deze drie dagen jungle zou een ouderwets rolletje al ontploft zijn.

Tot zover het national park. Een andere vrijetijdsbesteding is het socializen en dansen met locals, iets wat vooral Tijs(een van de andere Dutchies) kan waarderen. Zowel de lokale pub en club in Katete als in Chipata waren een belevenis. Zowel voor ons als voor de Zambianen, die over het algemeen niet gewend zijn Mzungu’s daar tegen te komen. Een vals nummer gebruiken is een pre, want de locals zien je na een avond 5 minuten kletsen meteen als hun beste vriend en een van de Nieuw-Zeelandse mannen wordt nog elke dag gebeld hoe zijn dag was.
Naast alle weekenden is er nog enige vrije tijd als we om half zeven het ziekenhuis uitlopen. Avonden worden gevuld met kampvuur, dansjes en af en toe The Lion King of een serie.

Kortom, ook het leven buiten Saint Francis bevalt. Volgende keer beloof ik weer verhalen over mijn woordenschat aan Chichewua en kinderen die wel beter worden.

Liefs,
Iuke